- U bent hier:
- Home
- Blog
- Veranderen
- Waarom veel mensen dromen van een sabbatical en (bijna) niemand het doet. Het Tiny house syndroom.
Waarom veel mensen dromen van een sabbatical en (bijna) niemand het doet. Het Tiny house syndroom.
Oh, ja dat zou ik ook wel willen: alles loslaten.
Dat hoor ik vaak mensen zeggen, gevolgd door een diepe zucht. Meestal als het onderwerp Tiny House langskomt: het idee alles achter je te laten en genoegen nemen met 35m2 functionele leefruimte. Van big naar tiny is niet alleen radicaal kleiner wonen, maar kiezen voor een totaal andere levensstijl.
Less is more op alle fronten.
Dat is tenslotte het idee achter een Tiny House: meer vrijheid. Door te downsizen heb je minder lasten en hoef je minder te werken. Heerlijk, kun je eindelijk doen waar je hart echt naar uit gaat. Een voetreis naar Santiago bijvoorbeeld,. Duurzamer gaan leven of helemaal stoppen met werk. Of je laat de Van Gogh in je los. Wat jij wil.
Een Tiny huisje is gek genoeg, het verlangen naar meer leefruimte.
Plus de bonus: zo’n huisje staat steevast op een romantische plek met weids uitzicht. Elke ochtend wakker door vogelgeluiden, niet door een piepende tram 12, een groep Engelse toeristen of een overspannen buurman die vooral s’ nachts leeft. Oh ja, heerlijk. En weer die zucht.
Waarom woont dan (bijna) niemand erin?
Slechts weinig mensen doen het: hun hart volgen en dromen omzetten in daden. Je partner kijkt je vreemd aan als je op een ochtend het bordje TE KOOP in de voortuin zet. Je hardwerkende kinderen zijn juist blij met jou als oppas voor hun kroost. Die juichen een piepklein huisje niet echt toe.
Angst voor verandering weerhoudt ons stappen te nemen, een andere route te kiezen, een onbekend bospad in te lopen en maar zien waar het toe leidt. Gewoon gaan, je radicaal losmaken uit je dagelijkse routine.
Liever modderen we wat aan en dromen we lekker door. Dat kennen we tenslotte: denken, niet doen. Hardnekkig klagend, uit frustratie iets niet te kunnen doorbreken, totaal geïdentificeerd met onze onmacht. Het verlangen is nog niet groot genoeg en de angst om all the way te gaan te groot.
Toch bestaan ze: de durfallen en lefgozers die radicaal breken met hun routine.
Uit onvrede over hoe het tot nu toe ging en een groot verlangen het anders te doen. Zo radicaal als een vriend van mij die naar Rome wilde lopen om te breken met zijn gokverslaving, doen er maar weinig. Maar neem nou Ellen ten Dreu, die zo dapper was huis en haard te verkopen en twee jaar op reis te gaan in een camper. Alleen. Als vrouw. www.couragecamper.com. Zo ook durfal Hennie Tibben die wél in een Tiny huisje woont, met alle voor en nadelen. Jawel. https://hennietibben.com/hennies-tiny-house/
Zelf maak ik me er ook schuldig aan: denken en niet doen. Zo wil ik al lang twee maanden vrij zijn om meer te kunnen schrijven: bloggen, columns, artikelen, een boek in wording over speels werken en leven. Verhalen vertellen die verteld moeten worden, die van mezelf en die van anderen.
Dat vraagt ruimte, fysiek en psychisch: een lege agenda en een leeg hoofd.
Nu even niet: geen klanten met dwingende problemen, geen opdrachtgevers met uitdagende vragen, even geen intakes, evaluaties, netwerken en sales. En het eeuwig gevoel dat ik meer had kunnen doen. Of beter.
Zoals altijd staan er wetten in de weg en praktische bezwaren.
Ook als je een sabbatical wil nemen. Ik som er een paar op:
- Het komt niet goed uit.
- Mijn werk loopt net lekker.
- Mijn lopende klanten, hoe moet dat
- Wat een geregel om vrij te zijn.
- Hallo, ik ben ondernemer. Kan er niet zomaar 2 maanden uit.
- De opdrachten liggen niet voor het oprapen.
- Uh, inkomsten?
- Wat ga ik precies doen?
- Is willen schrijven sowieso niet wat achterhaald?
- En help: wat als het mislukt?
Die innerlijke monoloog, de Ja, maar Angsthaas in ons, is volop aanwezig. Als je die de ruimte geeft, breng je je leven door in een villa van 500m2 belemmerende gedachten en bezwaren.
Dus zet ik mijn 500m2 Ja maar villa TE KOOP.
In januari en februari 2018 neem ik twee maanden vrij. Een sabbatical dus.
Even niks, weg van de wereld en al haar verplichtingen. Een lege agenda om te doen waar ik zin in heb.
Om met de boeddhisten te spreken:
Indien niet nu, wanneer dan wel?
Gerelateerde artikelen
‘Ik heb een gelukkig jaar achter de rug. Ondanks de misère’.
‘Je moet positief denken.’ Ken je dat advies? Hoe een simpele rol behang je wél helpt negatieve gedachten te keren (plus een werkvorm).
Blauw hoort op straat. Waarom je beter gele, groene en rode taal kan gebruiken in je presentatie.
Waarom we spelen serieus moeten nemen