Je moet er doorheen, door de angst. Het is de enige weg.
(Jos Titulaer, Lichtend Inzicht).
Dat hoor je wel vaker. Zelfs mijn tandarts zei het onlangs nog voordat hij aan een wortelkanaal behandeling begon.
Jaren heb ik me afgevraagd wat dat nou betekende: door de angst heen gaan. Ik had er geen voorstelling bij. Spirituele bla bla leek het me.
Ondertussen leefde ik van de ene angst aanval naar de andere en bouwde mijn leven er zorgvuldig omheen.
Tot deze week. Toen het onweer losbrak.
De lucht is spectaculair dreigend van kleur; je kan de lading energie in de lucht voelen. Ik probeer de opkomende paniek te onderdrukken, ik wil vluchten maar weet niet waarnaar toe.
No place to hide. Oog in oog staan met de leeuw die op het punt staat je aan te vallen.
Terwijl ik aan het gebruikelijke rondje paniek management begin, -gordijnen dicht, muziek aan, afleiding zoeken-, zie ik mezelf –pats, loud and clear– in mijn eigen film figureren. Mijn hart breekt als ik mezelf zo bezig zie.
Intuïtief beslis ik: Genoeg nu.
Ik ga op mijn rug op de grond liggen, spreid mijn armen en wacht af wat er gaat gebeuren. Heel kalm eigenlijk.
Kom maar, zeg ik tegen de angst, kom maar. Ik geef me over.
Een golf van paniek komt in me op en verplaatst zich van mijn kruin tot aan voeten. Daarna wordt alles licht: mijn geest, mijn lichaam en mijn kamer. Mijn darmen schieten uit hun kramp. Ik hol naar het toilet.
Terug in de woonkamer, weerlicht het nog steeds. Ik kijk naar buiten en neem het waar, als een buitenstaander.
Ik voel er niets meer bij. Het is gewoon onweer dat alweer overdrijft.
Voor het eerst sinds negen jaar kijk ik naar onweer zonder dood te gaan.
Ik voel me euforisch: ik ben eindelijk vrij. Verlost van een jarenlange, loden last.
Kijk, ik ben angstkundige.
Vertel mij niet wat angst is, ik weet er alles van.
Het vliegtuig ga ik niet in als het niet perse moet. Ik ben zo slank omdat ik altijd de trap neem en nooit de lift. Een stadion met 20.000 mensen?No way.Pillen, psycholoog en praten? Been there, done that. De laatste keer was EMDR. Ook dat hielp niet.
Wel heb ik de therapeut van haar angst voor contact met haar cliënt afgeholpen. Maar daarover een andere keer.
Laatst zei iemand tegen me: Goh, ik zou wel meer van jou willen hebben. Zoveel lef en zo schaamteloos op het podium.
Believe me, jij wil mij niet zijn. Na 24 uur in mijn hoofd, loop je gillend weg.
Mijn angst voor onweer is ontstaan na een heftig voorval met noodweer op volle zee in Kroatië. Ik was samen met een vriendin en onze kinderen op een boot toen de storm losbrak. Toen ik zag dat het serieus mis was, besloot ik mijn dochter van 11 een van de weinige zwemvesten an te doen. Er waren er niet genoeg. De kans leek reëel dat we het niet gingen redden. Zij moest in ieder geval de kust bereiken.
Hoe vaak onweert het nou, hoor ik je al zeggen? De wereld vergaat toch niet?
Geloof me, je angst voor iets is vele malen groter dan de gebeurtenis zelf. Angst voor spinnen, collega’s en bazen, enge ziektes, het podium, – you name it-, beheerst je leven al snel in zijn facetten. Hij is meester over je en heeft je al snel in zijn greep.
Angst komt in soorten en maten.
Angst om op te vallen of om af te gaan, voor de dood of juist voor het leven, bang om te kiezen en te stoppen met je baan, vrees voor vluchtelingen en angst voor wat ze komen halen. Bang dat je geliefde je verlaat. Of erger: bang dat je hem nooit verlaat.
Angst voor te weinig werk of juist teveel, angst dat je in de verkeerde kringen zit en niet het juiste maatpak draagt. Bang omdat je niet weet wat er komen gaat. Of bang dat je door de mand valt en dat dat gevoel nooit overgaat.
Dan is er nog onze grootste angst: dat je kiest en alles verliest.
DUS
Laat je angst toe.
Ga op je rug liggen en spreid je armen.
Zeg: Angst, hier ben ik. Ik ben beschikbaar.
Laat toe wat er dan gebeurt. Stop met vechten. Ervaar. Voel. Laat los.
The rest is history.
