- U bent hier:
- Home
- Blog
- Geen categorie
- Werken vanuit verlangen. Hoe de dood mij brengt bij wat ik nog wil doen in het leven.
“Ik zou graag mensen willen begeleiden bij de dood.”
Ik hoor het mezelf ineens hardop zeggen zo aan mijn keukentafel. Een diep verlangen dat al langer sluimert en dat ik dit weekend uitspreek tegen vrienden die bij me logeren. Het is even stil aan de andere kant.
Het kan snel pathetisch worden dit soort zaken.
Ik ben een HSP gevoelsmens en zeg pas iets als het goed voelt voor mij. Dus houd ik een tijd mijn mond voordat ik ermee mee kom: mijn diepste wens, verlangen of gevoel. Ooit zei ik tegen mijn huidige ex die niet wars is van kritiek geven: “Als ik iemand nodig heb om de plannen te schieten, kom ik bij jou.” Ik kauw er dus eerst liever op.
Maar deze uitspraak komt spontaan, onverwacht en onvoorbereid, zo aan mijn keukentafel. Loud en clear
Als ik het uitspreek, voel ik de energie, rust en kracht achter de woorden. Dan klopt het, weet ik uit ervaring. Mijn karma – of missie, roeping, drive als je het zo liever wil noemen-, is anderen helpen om te gaan met het ondenkbare en onbespreekbare: de dood.
Die speelt op veel manieren al lang een rol in mijn leven.
In mijn familie komt suïcide voor, jonge mensen die verongelukken of het leven niet meer aan konden. Zelf heb ik jaren geworsteld met depressies en balanceerde ik soms op de rand van de afgrond.
Ik postte mijn verlangen op facebook en kreeg veel reacties.
Vrienden en collega’s zeiden dat ze me het zó zagen doen. Dat het precies aansluit bij wie ik ben en waar ik nu sta in het leven. Dat ik alle kwaliteiten ervoor heb.
Ik heb zelfs al een eerste klant: een vriendin vroeg me haar te begeleiden als het zover is. Niet dat ze dood gaat, hoor, integendeel. Ze is springlevend.
“Maar als het toch gebeurt”, zei ze, “dan liever met jou aan mijn zijde’.
Dat is een groot compliment en het ontroert me. Leven en dood in iemands handen leggen –al moet je het uiteindelijk zelf doen- , vraagt vertrouwen schenken aan de ander. Ik zie nog zo mijn vroedvrouw voor me en herinner me hoe belangrijk zij voor me was.
Ik lees ook reacties over slechte ervaringen met rouwbegeleiders.
Anekdotes over een pijnlijk gebrek aan tact en empathie en veel onkunde. Zo was ik onlangs bij een begrafenis toen de begeleider omriep dat we de jassen in de garderobe moesten ophalen. Dwars door het Requiem van Mozart heen, net toen de kist de zaal werd uitgedragen. Het geplande tijdslot was dwingender dan aandacht voor het laatste samenzijn
Zo moet het dus niet, dacht ik.
Zo ontneem je de achterblijvers de kans op een waardevol afscheid van hun partner, moeder, kind of andere dierbare.
Je ziel laten spreken en zeggen wat je NU verlangt in je leven, is de eerste stap.
Je wens manifest maken, helder voelen wat je nog te doen hebt in de wereld, daar begint het mee. Het is Ja zeggen tegen wat er in je leeft en je intuïtie durven volgen. Dat speelt zich af op een ander, dieper niveau.
De Het lijkt me wel leuk om te doen gedachte die je ook wel eens hebt, is het niet. Die zorgt niet voor beweging en zet je niet in de actiestand.
Tegelijk doe je het in je broek van angst om de stap te zetten.
Hoe ziet dat eruit? Hoe ga ik dat vormgeven? Moet ik dan wat ik nu doe, loslaten? Na stap 1 komt na stap 1, weet ik.
Eerst het verlangen van de ziel, dan de vorm.
In diezelfde week ontmoet ik een oude vriend die triomfantelijk zijn nieuwe visitekaartje laat zien: Uitvaarthelper.
Stomverbaasd vertellen we elkaar onze plannen. De dag erna fiets ik langs Het Afscheidscafe, een idee dat al langer door mijn hoofd speelt.
Want de dood hoort erbij. Met een borrel om het verdriet te delen en het leven te eren.
De eerste stap is gemaakt, de domeinnaam vastgelegd, de lijst van inspirerende rouwbegeleiders die een bijzondere kijk hebben op begeleiden bij dood en verlies is klaar.
Gevalletje synchroniciteit.
Gerelateerde artikelen
‘Ik heb een gelukkig jaar achter de rug. Ondanks de misère’.
‘Je moet positief denken.’ Ken je dat advies? Hoe een simpele rol behang je wél helpt negatieve gedachten te keren (plus een werkvorm).
Leve de speechschrijver! Hoe Willem Alexander schittert en ons raakt.
Blauw hoort op straat. Waarom je beter gele, groene en rode taal kan gebruiken in je presentatie.